Micro is het nieuwe macro
Als vanzelf maak ik een rondje langs de bedden. Een moestuin in ruste lijkt stil te staan in de tijd. Niet is echter minder waar. Zo broeit de composthoop van leven en in de grond zijn honderdduizenden organismen bezig om onder andere overgebleven plantresten te verteren. De moestuin leeft voort op microniveau. Niet altijd direct even zichtbaar, maar zeer zeker wel aanwezig.Ik vervolg mijn ronde en zie dat de moestuin geen erg opgeruimde indruk maakt. Het onkruid op de onverharde paden is flink gegroeid door het zachte weer in december. Stronken van geoogste boerenkool die uitsteken boven de grond en de kruidenhoek lijkt nog het meest op een onkruidhoek. Kortom een wat rommelig beeld vergeleken met de andere moestuinen op het complex.
Opa's
Moestuinen van gepensioneerde opa's (ik generaliseer even voor het gemak) die hele ochtenden doorbrengen op hun tuintje zodat ie er weer spic en span bij ligt. Die, in hun vaste overtuiging dat spitten moet, de tuintjes al ruim voordat de eerste kerstbomen in de winkel liggen, volledig omgekeerd en onbedekt de winter door laten gaan. Onbeschermd de koude tegemoet. Brrr.
Kachel
Die opa's verkiezen de kachel boven de moestuin na hun gedane arbeid. Terwijl zij lekker met de voeten bij de warme kachel zitten, liggen de organismen in de bodem te bibberen van de kou. Van ellende zoeken ze het verderop. Dieper in de bodem, daar is nog wat warmte. Funest natuurlijk voor de teeltlaag.Daarom kies ik ervoor om de bodem bedekt te houden met bijvoorbeeld een groenbemester, stro, blad of plantenresten. Zo creëer je een vriendelijke leefomgeving voor de organismen in de bodem. Zo hoop ik dat de organismen in de teeltlaag blijven overwinteren. Natuurlijk zal het nog wel eens flink koud worden onder zo'n bedekking, maar nog altijd een stuk minder dan op een kaal stuk grond.