Natuur is overal (en ontken het maar niet)
De natuur is werkelijk alom vertegenwoordigd, al wordt dat nog wel eens genegeerd, of sterker nog, ontkend door sommigen. En ja, natuur is meer dan planten en bijen. Het gaat juist om al dat kleine gekronkel dat door je gazon kruipt, of tussen de stoeptegels rondom de kantoren op de Zuidas. En juist dat probeert Goulson ons in dit boek duidelijk te maken.
Hij neemt je als lezer mee in de waanzinnige en soms zelfs krankzinnige wereld van deze helden van onze omgeving. Pissebedden, oorwormen, mieren, wespen, lieveheersbeestjes, emelten en nog veel meer. Het komt allemaal voorbij in dit boek.
Daarbij weet Goulson heel geraffineerd de balans te bewaken tussen humor, zelfspot en bittere ernst. Want een combinatie van deze drie factoren is zeker geboden als we de natuur om ons heen nog enigszins willen behouden voor de volgende generatie.
Daarbij weet Goulson heel geraffineerd de balans te bewaken tussen humor, zelfspot en bittere ernst. Want een combinatie van deze drie factoren is zeker geboden als we de natuur om ons heen nog enigszins willen behouden voor de volgende generatie.
Zo laat hij overtuigend zien waarom in turfbodem gekweekte, met insecticiden behandelde, in plastic wegwerppotten verpakte planten bijzonder slecht zijn voor ons milieu en waarom we niet langer bij tuincentra, maar bij lokale kwekers moeten kopen. Of nog beter: zelf moeten zaaien.
En met maar een paar kleine aanpassingen maken we van onze tuinen een keten van kleine natuurreservaatjes, waar mensen, dieren en planten in harmonie samen kunnen leven.
Verrassingen
Het boek bevat ook een aantal verrassingen, bijvoorbeeld dat je de meeste aangereden dieren prima kunt eten. Zo schrijft Goulson onder meer hoe hij eens een aangereden hert mee naar huis heeft genomen in de auto en daarna heeft gevild in zijn achtertuin. De gedetailleerde beschrijving over dit voorval moet je zelf maar even lezen in het boek, maar dat het bloederig was kan je al wel vast verklappen.
Over eetbare dieren schrijft Goulson verder ook dat bijvoorbeeld elke vogel groter dan een duif prima voedsel is. Zo schijnen kraaien en roeken erg smakelijk te zijn en eet een vriend van hem regelmatig een specht. Hoe en waarom dat zo is lees je uiteraard in het boek.
Hilarisch en zeer herkenbaar is zijn beschrijving van een bezoek aan een tuincentrum, maar hij koppelt dat direct aan een serieuze boodschap dat al die potgrond met turf ernstige gevolgen heeft voor de natuur. Zo is op bepaalde delen in Engeland de veenbodem meer dan vier meter gezakt. Ingeklonken door afwatering ten behoeve van het creëren van landgrond en daar komt meer CO2 bij vrij dan je in eerste instantie zou denken.
Over eetbare dieren schrijft Goulson verder ook dat bijvoorbeeld elke vogel groter dan een duif prima voedsel is. Zo schijnen kraaien en roeken erg smakelijk te zijn en eet een vriend van hem regelmatig een specht. Hoe en waarom dat zo is lees je uiteraard in het boek.
Hilarisch en zeer herkenbaar is zijn beschrijving van een bezoek aan een tuincentrum, maar hij koppelt dat direct aan een serieuze boodschap dat al die potgrond met turf ernstige gevolgen heeft voor de natuur. Zo is op bepaalde delen in Engeland de veenbodem meer dan vier meter gezakt. Ingeklonken door afwatering ten behoeve van het creëren van landgrond en daar komt meer CO2 bij vrij dan je in eerste instantie zou denken.
Voorleesverhaal
De eerlijk gebied te zeggen dat ik nog niet eerder een boek van Dave Goulson heb gelezen (shame on me), dus ik ging er redelijk onbevangen in. Maar na de eerste bladzijden merk je dat dit boek leest alsof Dave Goulson je in hoogst eigen persoon voorleest.
Het is zo mooi en vloeiend geschreven dat je, voor je het weet, weer 30 pagina's hebt verslonden. Het verhaal is slim aan elkaar geregen en vloeit moeiteloos over van het ene onderwerp naar het andere.
Het is zo mooi en vloeiend geschreven dat je, voor je het weet, weer 30 pagina's hebt verslonden. Het verhaal is slim aan elkaar geregen en vloeit moeiteloos over van het ene onderwerp naar het andere.
Wat had ik graag anders gezien?
Goulson is een wetenschapper en dat zie je duidelijk terug in het boek. Zo is het boek voorzien van een uitgebreid register. Maar ook in het verhaal zelf vind je dit terug. De ellenlange voetnoten, die soms meer dan een halve pagina beslaan, leiden af van het verhaal. Ik begrijp dat je, als je wetenschapper bent, daar van zult smullen, maar ik als doorsnee tuinboekenlezer haak dan af en raak de draad van het verhaal kwijt.
Daarnaast begint elk hoofdstuk met een recept. De toegevoegde waarde hiervan zie ik niet zo direct. Er zijn wel verwijzingen vanuit het verhaal naar de gebruikte ingrediënten in het recept, maar de link is soms wat ver te zoeken.
Ik had de recepten liever verzameld achterin het boek terug zin. Eventueel aangevuld met een fraaie persoonlijke noot waaruit duidelijk wordt waarom Goulson juist deze recepten heeft uitgekozen om op te nemen in zijn boek.
Ik had de recepten liever verzameld achterin het boek terug zin. Eventueel aangevuld met een fraaie persoonlijke noot waaruit duidelijk wordt waarom Goulson juist deze recepten heeft uitgekozen om op te nemen in zijn boek.
Over Dave Goulson
Hij schreef onder meer deze schitterende boeken: