Sorry, ben nogal snel afgeleid, mensen...
Onkruid is gewoon even niet zo populair deze dagen. Zoiets als de bezuinigingen of de crisis. Van die dingen die dagenlang het nieuws beheren en dan ineens in het niets verdwijnen. Was dat maar zo met onkruid.Na Maarten 't Hart (Maartens Moestuin afl. 6) weet ik nu ook zeker dat er geen Schepper bestaat. En als ie al zou bestaan, dan heeft ie een bloedjehekel aan ons en met name de moestuinders.
'Al dat gespit in mijn aarde', moet ie gedacht hebben. Ik zal ze eens te grazen nemen. Hier, onkruid, hahaha. Lekker puhh. Had ie het maar nooit geschapen.
Schoffelen, schoffelen, schoffelen.
En nee dan heb ik niet over de specialiteit van de meeste spelers op het WK. Daar zal ik verder geen woorden meer aan vuil maken. Ik heb het over die arme groenten op de tuin die schreeuwen om een beetje levensruimte. Overigens bedoel ik daar heel wat anders mee dan de Duitse vertaling, maar dat terzijde.Ik schoffel alsof mijn leven ervan hangt...
Lijdzaam laat ik mijn de-Wit-schoffel door de grond glijden (bedankt Sietse de Wit voor deze kwaliteit). De brandnetels gaan gewillig neer, zoals het ze betaamt. Ze weten: hier komen we toch wel sterker uit. Ze zijn slimmer dan ik. Sterker ook.
Gedogen is zo slecht nog niet
Heel wat vierkante metertjes verder begin ik steeds meer waardering te krijgen voor ons gedoogstelsel. Je wil het een, maar niet het ander (dat er onlosmakelijk mee verbonden is).Je wilt verkoop van wiet, maar de productie ervan niet.
Je wilt het brood, maar niet de korstjes.
Je wilt geld verdienen, maar geen zeurende baas.
Je wilt een vaatwasser, maar je wil hem niet telkens in- en uitruimen.
Je wilt regeren, maar niet met de PVV.
Je wilt een moestuin, maar geen onkruid.
Het toppunt van de keuzemaatschappij waarin we leven. Wel dat ene willen, maar niet de gevolgen dragen die daarbij horen.
 |
| By Anna Dziubinska |
In het grote bos der onbegrensde keuzemogelijkheden, verlies je het zicht op die ongewenste gevolgen. Zie daar de geboorte van keuzestress. Kiezen móet en de daarbij horende consequenties dragen hoort daar nog meer bij...
Had ik al gezegd dat ik snel ben afgeleid?
Inmiddels merk ik op de tuin dat een aantal mede-tuinders me een beetje schaapachtig aanstaren. Nou doen ze dat wel vaker, maar kennelijk heb ik de laatste minuten hardop staan denken. Een mens moet toch wat. In je eentje denken is ook zo egoïstisch.Goed, waar was ik, oja het gedoogbeleid. (snel afgeleid en ook nog vergeetachtig, hoor ik u denken)
Ik wil dus een moestuin, maar ik wil geen onkruid. Een onmogelijke keuze, tenzij je in de permacultuurhemel bent geschapen. Dat ben ik duidelijk niet, dus schoffelen is mijn lot.
Maar wacht, onkruid gedogen kan toch ook? Mijn tuin hoeft er echt niet als een biljartlaken met strakke rijtjes (met een touwtje getrokken) groenten bij te liggen? Zoals bijvoorbeeld bij mijn tuinburen?
Nee, dat hoeft niet inderdaad.
De politie doe het per slot van rekening ook, dus waarom ik niet? Het ergste aan wietkwekerijen ruimen ze op en verder gewoon gedogen die hap.
Vanaf nu ga ik dus lekker polderen in de moestuin! Kafka op de volkstuin.
Ik zeg: gedogen is het nieuwe schoffelen.
Geeft een hoop rust...