Nance (Wie? Ja, Nance) moest er om giechelen zoals alleen verlegen pubermeisjes dat kunnen en Tim den Besten was compleet monddood gemaakt door alle foodies.
Janny's vinger zat onder de warme saus en ze likte haar vinger af - zoals alleen zij dat kan (aldus Jan de Hoop). Giphart maakte aantekeningen van het tafereel en Boer Jos keek genoegzaam naar het gebeuren met een druppeltje kwijl in z'n mondhoek. Hij verdween daarna snel van het toneel om iets soortgelijks te doen met z'n Dieke en een paar smakelijke foodies.
Bijna 1,5 miljoen Nederlanders keken naar de Nationale Eettest. Het programma waar voedselminnend NL keurig in hokjes was verdeeld. Iedereen in een hokje daar houden we van in Nederland want dat houdt het wel zo lekker overzichtelijk.
De inleiding duurde meer dan een kwartier. Meer dan een kwartiér! Ik herhaal: vijftien fokking hele minuten!
Een kwartier lang werden publieke en semi-publieke gezichten voorgesteld door Paul. De verschillende groepen op de tribune kregen ook nog even een beurt. Daarbij nam Paul Patat niet eens de moeite om het stereotiepe beeld van 'truckers' als vetvreters ook maar op enige wijze te ontkrachten. De beeldredactie zocht tevergeefs steun bij de groep 'snackers' die een vak verderop zaten, maar haalde daar eveneens bakzeil.
De publieke omroep vond balans kennelijk belangrijk, het is immers een afspiegeling van de maatschappij, en had ook wat 'superfoodies' en 'foodbloggers' uitgenodigd om het evenwicht te herstellen. Een heilloze missie. Als klap op de vuurpijl werd de hele boer-zoekt-vrouw-stal leeggetrokken om het laatste vak te vullen. Gepromoveerd van veehouder naar klapvee. Je moet het maar kunnen.
Ik zal eerlijk zijn, ik moest mezelf dwingen om af te stemmen op het programma. Na enig getreuzel zette ik me erover heen en sleepte mezelf naar de bank alwaar ik de afstandsbediening ter hand nam. Na ruim vijftien hele minuten inleiding, ik kan het niet vaak genoeg herhalen, kregen we dan de eerste vraag voorgeschoteld. De vraag beantwoorden is me niet meer gelukt.
Mijn gedachten waren echter al afgedwaald. Het leed was geschied. Ik droomde van Janny onder de chocoladesaus van Menno. Paul die het overal vanaf likte en Nance die erom moest giechelen.
Het was geen fijne droom.
Het format is, om in passende termen te blijven, nogal uitgekauwd. Het
Hard, zacht, zompig of smeuïg: het zegt iets over wat je gegeten hebt en wie je bent. Niks zo interessant als poep. Poep zegt namelijk heel veel over wie je bent. Nodig eens een Maarten 't Hart, Maarten van Rossum, Freek Vonk of een Midas Dekkers uit voor het programma en leg eens een drol onder de microscoop.
Een heel programma over poep, kak, uitwerpselen, darmproductie, scheten, winden en wat al niet meer. Ik zou ervan smullen. En dan als klap op de vuurpijl het aantal decibellen dat een scheet van Paul of Janny kan voortbrengen. Of een drol met Koninklijke allure van onze eigen Willy.
De Nationale Shittest moet het gaan heten. Het is al een schijtformat, dus daar hoeft niet veel aan te veranderen. Alleen de titel aanpassen en wat gasten vervangen. Dubbele kijkcijfers gegarandeerd. Ik kijk er nu al naar uit. De uitzending van volgend jaar staat alvast in m'n agenda!