Recensie De Tuin als Lusthof & Slagveld

Strontvliegenvagina's, leven van het licht én twee dames die samen iets 'bestieren', wat overigens een schitterende metafoor is in deze context. Vaag? Dit boek gaat in op de waaróm-vraag achter veel tuinvraagstukken en classificeert zich daarmee tot verplicht leesvoer voor liefhebbers van tuinieren.

Sex en Oorlog

Gerda en Corlijn (de auteurs) hebben het dan niet over een wereldleider van een bedenkelijk allooi, maar de alledaagse toestand in de tuin. 'Overal waar je kijkt, vind je sex in de tuin', aldus de auteurs. En dat gaat maar door, dag in, dag uit. Geboorte, vreten, sexen, vechten en sterven. Het hoort er allemaal bij want dat ís de natuur, aldus de auteurs.

Het 208 pagina's tellende boekwerk is fraai vormgegeven en daarmee een lust voor het oog. De schrijfstijl is populair wetenschappelijk en dat maakt dat je er met een flinke vaart doorheen leest. Heerlijk voor iemand met een korte spanningsboog zoals ik. Voor je het weet ben je halverwege het boek en dat is een compliment aan de schrijvers, want ook al leest het vlot, het ontbreekt zeker niet aan diepgang.

Wetenschap, filosofie en praktijk

Het boek bekijkt de tuin en het tuinieren vanuit een drietal zeer interessante invalshoeken: die van de wetenschap, die van de filosofie en die van de praktijkervaring. In die zin zou je haast denken dat Gerda en Corlijn één persoon zijn met een, om in stijl van het boek te blijven, bijzonder pakket aan genetisch materiaal.

De schrijfstijl is een vleugje van Maarten 't Hart, een klodder Midas Dekkers en een toefje filosoof Rob Wijnberg. Het nuchtere van van 't Hart, het relativerende maar immer wetenschappelijk onderbouwde van Dekkers en de heerlijke filosofische verbazing van Wijnberg. Daarmee vormt het boek een kroon op het jarenlange proces van schrijversgenen die evolueren en heeft het geresulteerd in diepgang verpakt in een aantrekkelijke vorm.

Knagende vragen

Er zijn van die vragen die maar blijven knagen. Er zijn ook vragen waarvan je het bestaan niet eens wist, maar waar je toch het antwoord op wilt weten als je de vraag leest. Het boek staat ramvol met antwoorden op dat soort vragen.

Tuinieren is het hacken van de natuur

Heb je je bijvoorbeeld weleens afgevraagd hoe een avocadoboom zijn zaden verspreid? Welk dier eet die zaden en poept ze ergens weer uit zodat je daar weer kunnen ontkiemen en uitgroeien tot een nieuwe avocadoboom? Het antwoord lees je in het boek en is verrassender dan je in eerste instantie zou denken.

Heerlijke citaten

Verder is het boek doorspekt met heerlijke citaten van het kaliber recht-voor-zijn-raap. Als rauwe en pure moestuinier houd ik daarvan. Dat houdt het boek lekker levendig en persoonlijk.

Soms moet je de strijd niet aan willen gaan

Een zinsnede naar m'n hart en dat sluit mooi aan bij de column 'Gedogen is het nieuwe schoffelen' die ik vorig jaar schreef. Daarin schrijf ik onder andere dat het soms beter is om wat onkruid te gedogen, dan er met volle kracht tegenin te gaan.

Tuinieren met de natuur méé in plaats van tegen, is een belangrijk principe dat nog wel eens op de achtergrond geraakt wanneer we aan de slag gaan in de tuin. Gelukkig zijn Gerda en Corlijn daar, net als ik overigens, hartgrondig van overtuigd. Het fraaie aan dit boek is dat het ook uitlegt waaróm al dat vechten tegen de natuur geen zin heeft.

De auteurs

Gerda Bosman is wetenschapsjournalist bij de NTR. Van haar volkstuin probeert ze een bostuin te maken met enkel eetbare planten. Dat is een uitdaging. Want welke planten moet je te vriend houden en welke niet als je de opbrengst hoog en de inspanning zo klein mogelijk wilt houden?

Tuinieren is oorlog

Corlijn de Groot werkt als wetenschapsjournalist, onder andere voor de publieke omroep. In haar vrije tijd is ze vaak in haar achtertuin te vinden waar ze het planten bij voorkeur zelf met elkaar laat uitvechten. Corlijn noemt dat darwinistisch tuinieren. Ik noem het gedoogbeleid in de tuin.

Samen bestieren ze (heerlijke metafoor voor twee vrouwen die samen iets doen) De Groene Vinger, het digitale platform dat zich ook richt op mensen met slechts een groene vinger. Voor het wetenschapskatern van de Volkskrant schreven ze de rubriek 'De tuin als laboratorium'.

Smakelijk leesvoer

Het is jammer dat je het boek niet kan eten, anders vrat ik het compleet op en herkauwde ik het nog keer. Zo goed is het. Bij mijn weten is er geen ander boek over de tuin en tuinieren dat met dezelfde vlotte pen en diepgang is geschreven.

Is je interesse gewekt en wil je antwoorden in plaats van nog meer vragen? Bestel dan direct het boek en klik op het pictogram hieronder: